"EEN FEIT VAN ELKE SUCCESVOLLE POP-RECORD," betoogde Brian Eno in het zomernummer van Artforum in 1986, "is dat het geluid meer kenmerkend is dan de melodie of akkoordstructuur of iets anders."De komst van opnametechnologie en synthesizers had tegen die tijd het klankpalet van componisten al exponentieel verbreed, en de muzikale interesse ging niet langer alleen uit naar melodie, serialisatie of polyfonie, maar naar 'het voortdurend omgaan met nieuwe texturen'.In de afgelopen drie decennia heeft componist, beeldend kunstenaar en turntablist-extraordinaire Marina Rosenfeld een bibliotheek van dubplates opgebouwd - die zeldzame, gewaardeerde aluminium rondes bedekt met lak en ingesneden met een draaibank die werd gebruikt als testpersen waarvan vinyl voor massadistributie wordt gekopieerd - die de samenstellende delen van haar verschillende sonische landschappen opslaan: rinkelende piano's, vrouwenstemmen, sinusgolven, snaps, geknetter en knallen.Fragmenten van voltooide composities vinden ook hun weg naar deze zachte schijven, waar ze in de loop van herhaalde spins kromtrekken en hun groeven verslijten.(Jacqueline Humphries, een tijdgenoot van Rosenfeld, zet haar oude schilderijen om in regels van asciicode en zeefdrukt ze op nieuwe doeken in een vergelijkbare analoge handeling van informatiecompressie).Door te scratchen en te mixen op haar twee decks, die ze beschrijft als "een transformerende machine, een alchemist, een agent van zowel herhaling als verandering", zet Rosenfeld haar dubplates in voor talloze muzikale doeleinden.Het geluid, hoewel niet bepaald pop, is altijd herkenbaar van haarzelf.
Afgelopen mei ontmoetten de draaitafels van Rosenfeld de modulaire synthesizer van experimentele muzikant Ben Vida voor een improvisatiepartij in Fridman Gallery om de release van hun gezamenlijke plaat Feel Anything (2019) te vieren.Gebruik geen traditionele instrumenten en de methode van Vida staat lijnrecht tegenover die van Rosenfeld;terwijl ze alleen kan putten uit een bibliotheek van vooraf opgenomen samples (de draaitafel, in haar woorden, "doet niet meer dan spelen wat er al is"), synthetiseert hij elk geluid live.De twee stapten uit de menigte en namen hun plaats in achter hun respectievelijke platforms.In interviews hebben Vida en Rosenfeld benadrukt dat hoewel iemand de show moet starten tijdens hun geïmproviseerde uitvoeringen, geen van beide artiesten bedoeld is om de ander te leiden.Op deze specifieke avond kwam Rosenfeld naar voren, wendde zich tot Vida en vroeg: "Ben je bereid om te spelen?"Ze knikten in wederzijdse erkenning en vertrokken.Rosenfelds beheersing van haar decks en platen is ongeëvenaard, haar gemakkelijke virtuositeit blijkt uit haar kalmte als ze naar een ander acetaat reikt of de volumeknop zo krachtig schudt dat haar waterglas bijna omvalt.Niets in haar gezichtsuitdrukking wees op bezorgdheid dat het zou kunnen vallen.Op een bijpassende tafel op een paar meter afstand haalde Vida onbeschrijfelijke blips en tonen uit zijn kolossale synthesizer met kleine aanpassingen en de manipulatie van een rel van kleurrijke patchsnoeren.
Het eerste kwartier keek geen van beide artiesten op van hun instrumenten.Toen Rosenfeld en Vida elkaar eindelijk erkenden, deden ze dat even en aarzelend, alsof ze aarzelden om hun medeplichtigheid aan het maken van geluid toe te geven.Sinds 1994, toen ze voor het eerst Sheer Frost Orchestra opvoerde met zeventien meisjes die op de vloer gebonden elektrische gitaren speelden met nagellakflessen, heeft Rosenfelds praktijk zowel de inter- als intra-persoonlijke relaties van haar vaak ongetrainde artiesten en vastgebonden publiek ondervraagd en de subjectiviteit omarmd. van stijl.Haar interesse ligt in wat de ur-experimentalist John Cage negatief diagnosticeerde als de neiging van de improvisator om 'terug te glippen in hun voorkeuren en antipathieën, en hun geheugen', zodanig dat 'ze niet tot een openbaring komen waarvan ze zich niet bewust zijn. ”Het instrument van Rosenfeld werkt rechtstreeks via het geheugensteuntje - de ongemarkeerde dubplates zijn muzikale geheugenbanken die het meest effectief worden ingezet door degenen die het meest vertrouwd zijn met hun inhoud.Sterker nog, ze gebruikt vaak piekerige samples van piano, het instrument waarop ze klassiek geschoold is, alsof ze een onderdrukte jeugd opgraaft.Als collectieve improvisatie zoiets benadert als een gesprek waarbij alle partijen tegelijk aan het woord zijn (Cage vergeleek het met een paneldiscussie), spraken Vida en Rosenfeld in idiomen die zowel hun verleden als de vele levens van hun instrumenten erkenden.De botsing van hun geluidswerelden, aangescherpt door jaren van optreden en experimenteren, opent een nieuw landschap van texturen.
Wanneer en hoe te beginnen, wanneer en hoe te eindigen - dit zijn de vragen die zowel improvisatie als interpersoonlijke relaties omkaderen.Na ongeveer vijfendertig minuten van warme, sputterende sonoriteit, eindigden Rosenfeld en Vida met een blik, een knikje en een grinnik om de onmogelijkheid van een echte conclusie.Een enthousiast publiekslid riep om een toegift.‘Nee,’ zei Vida.“Dat voelt als het einde.”Bij improvisatie zijn gevoelens vaak feiten.
Marina Rosenfeld en Ben Vida traden op 17 mei 2019 op in Fridman Gallery in New York, ter gelegenheid van de release van Feel Anything (2019).
Posttijd: 13 september-2022